Tarih: 07/08/2020
Başlık: İkilem
Bazen anne babalarımız, bizim iyiliğimizi isterken fark etmeden canımızı yakıyor olabilirler mi?
Yaralı Şifacı
Evet. Hayat boyunca bunun sancısını taşıyor insan.
Görüyor, öğreniyor:
Ayakları üzerinde dik duranlara, diğer insanlar saygı duyuyor.
Oysa onun da ayakta kalmak için verdiği çaba,
herkesi dimdik tutmaya yetecek kadar güçlü.
Hatta bazen o çaba, dik durmanın da ötesine geçiyor.
İnsanın gücü ve iradesi,
gösterdiği çabadan dolayı çabaya direnen bir sürtünme kuvveti gibi,
sarsılıyor,
yoruluyor,
O çabanın boşa gitmesine sebep oluyor,
ve sonunda o gösterilen çaba içten içe bir isyana dönüşüyor.
Dik durmayı bırak bu çaba o kişiyi yıkıyor.
Çünkü o kişi — her şeye rağmen — ailesini seviyor.
Ama bu sevginin o çabaya karşı bu bedeli var:
Kendinden vazgeçmek,
özgürlüğünü sessizce feda etmek,
ve en zor anda bile “hayır” diyememek.
Ve sonunda yıkılıyorsun kimseler duymadan…
Sevgiler…
