Bir gün, çok iyi bir özel üniversitede okuyan Zehra adında genç bir kız varmış. Kız güneyliymiş, bildiğimiz aşirettenmiş. Çok tarlaları, malı mülkü varmış ama bu bile ailesinin gözünü doyurmaya yetmezmiş.
Bir gün, Zehra üniversitede okurken ailesi, onu zengin bir aşiretten gelen yaşlı, askeri kökenli bir adamla evlendirmeye karar vermiş. Kızın annesi ve babası art niyetliymiş; tek amaçları, Zehra’nın evleneceği kişinin bütün mal varlığına, tarlasına, tapusuna konmakmış.
Zehra’yı evlendirmişler ama kız o kadar saf, iyi niyetli ve başarılıymış ki… Üniversitedeki arkadaşları gezip tozarken, iyi yerlerde staj yapıp geleceklerini inşa ederken, o ailesinin zoruyla evlenmiş. Ailesinin baskısı ve kandırmacasıyla okulunu dondurmak zorunda kalmış.
Kız, arkadaşlarına imrenerek bakarmış. Ama bu da yetmemiş; her gün kocasından dayak yermiş. Zamanla bu duruma dayanamayıp hastalanmış.
Aradan iki yıl geçmiş. Arkadaşları mezun olup iyi iş imkanları kovalarken, Zehra yerinde saymakla kalmamış; her geçen gün hayatı daha da kötüye gitmiş. Sonunda, evlendiği adam boşanmak istemiş. Ama kız saf ya… Ona önceden hileyle bir şeyler imzalatmışlar. Böylece adam kendi mal varlığını korumuş, kızın ailesinin tapularını ve tarlalarını ele geçirmiş. Olmuş mu Zehra bir aile kurbanı?
Bunu duyan aile, en sonunda aşiret olarak topluca bir kadın programına çıkmış. Orada da umduklarını bulamayınca kız, başıboş kalmış. Ama bu olay Zehra’nın aklını başına getirmiş.
Daha önce dondurduğu, gidemediği üniversiteye yeniden dönmüş. Azimle okuyup sonunda kendi alanında en iyi toplum bilimcisi sosyolog olmuş. Çünkü kendisi de acıdan geçmiş. Tıpkı diğer insanlar gibi…
Acıdan geçmeyen, empati kuramayan biri; dünyada en başarılı da olsa, insanlığa nasıl fayda sağlayabilir ki bu hayatta?
Sevgiler ve selamlar
