Malum bilirsiniz Eczacılık Fakültesi biraz ağırdır ama hukuk gibi degildir bana göre:). Çok zor zamanlar yaşadım. Hastalandım. Bana yap denilen şeyleri yapmadım ve bu beni kurtardı belki de. O kadar zor bir dönemdi ki kelimelerle anlatsam yetmez… Bir yandan da hayallerim için ve geleceğim için çok çalışmak zorundaydım. Diğer yandan da ailemin bana dayattığı korkuları, evhamları ve yapamazsınları yenmek zorundaydım. Hem ölümle imtihan olundum hem de dekanla ve akademisyen hocalarla ilişkilerimin kötü gittiği oldu. Hepsi bir tek şey içindi: Pes etmemek ve hayallerimi gerçekleştirmek. Tabi ki de bu ilk adımlar bir işe yaramadı. Hatta daha kötü oldu her şey… Rektörlüğe dilekçe yazma işi hiçbir işe yaramadı… Neyse devam etmeliyim. Hastalandıktan önce ve sonra bir tür lanet gibi olaylar silsilesi (access consciousness ve NLP gibi caresizlikten denediğim tekniklerdi ama bedeli cok ağır oldu) meydana geldi… Hatta online sınavlara girerken evdeki elektriklerin kesildiği bile oldu yani o kadar şanssız bir dönemimdi kısaca ama PES ETMEDİM. Yüreğimi delice yakan keşkelerim oldu. PES ETMEDİM. Ağır depresyona girdim, sadece uyumak ve sınavlara girmek istemediğim oldu. PES ETMEDİM. İstedigim notları alamadığım oldu. PES ETMEDİM. Ailemin baskısı oldu. PES ETMEDİM. Psikoz dendi. PES ETMEDİM. O an sadece annem umut veren kişi oldu ve bana dedi ki:” Oğlum pes etmeyen kazanır hayatta…” Ben de o umutla çok çalıştım. Zihinsel yorgunluğum bazı zamanlar günlük çalışmaya fazla izin vermese de çalışamadığım zamanlar sınavdan bir gün önce geceleri saat 5 gibi kalkıp sabahın ilk dersine kadar çalışıp ona rağmen derslerime katılıp sınavlarıma girerdim. Gerektiğinde de sonraki dönemler alttan ders aldım ki kötü olan notlarımı daha iyiye çekebilmek için. Sonunda ise fakülte birinciliğini kaptım ama hala beklemedeyim… Umudumu asla kaybetmedim…
Recent Comments