CANDAN KALPLER İSTASYONU

Kibirli olan küçüklüğünü kabul edemez. Küçüklüğünü kabul edemeyen ise tekâmül edemez; Tanrı’yı sevemez, Tanrı’ya yaklaşamaz ve huzurlu olamaz. İşte bu yüzden kibir, şeytani bir özelliktir.

Çünkü küçüklüğünü kabul edemeyen insan acıdan kaçar. Oysa acı, insanı Tanrı’ya yakınlaştıran bir kapıdır. Hepimizin içinde şeytansı taraflar vardır ve amaç, bu tarafları içten acı çekerek törpüleyebilmek, böylece tamamen iyi bir insan olabilmektir.

“Bu başıma gelemez, olamaz” gibi sözler aslında şeytansı kibrin göstergesidir. Fakat hayat çoğu zaman inadına bu olayları karşımıza çıkarır. Çünkü ancak o zaman kibirimiz törpülenir, Tanrı’ya yaklaşır ve huzuru bulabiliriz. İşte o zaman tekâmül gerçekleşir.

Böylece cennete layık olabilir, şeytansı özelliklerden arınabiliriz. Tüm amaç budur.

Tanrı, şeytanı gördü ve insanda onun özelliklerini içeren ne varsa, hepsini dünyada temizlemeye karar verdi. İşte bu süreç tekâmülün ta kendisidir: insandaki şeytansı kibri temizlemek.

Bunu dünyada yapmayan ise ahirette, cehennemin acısıyla o kibri temizleyecektir. Çünkü bütün amaç, kibrin yok edilmesidir.

Ne kadar kibir azsa, tekâmül o kadar yüksektir. Ne kadar kibir çoksa, zulüm de o kadar fazladır. Çünkü zulüm yapmanın nedeni acıya katlanmaya cesaret edememektir. Acıyı çekmeye niyet etmeyen, şeytansı özelliklerinden kurtulamaz. Bu yüzden zalim olur ve kibrini korur.

Dikkat edersen, kötü insanlar her zaman kibirlidir.

Bir gün bir mucit varmış. Sihirli bir hap bulmuş ama tabii ki bu hapın bir bedeli varmış. Neyse, masalımıza geri dönelim. Bu hap, insanı büsbütün özgürleştirirmiş. Hayatın korkularından, takıntılarından ve en önemlisi kaygılardan insanı uzaklaştırırmış.

Bu hapı duyan herkes ondan yararlanmak istemiş ama nafile… Mucit, bir gün bu hapın iyi bir şey olduğunu ama aynı zamanda bir bedeli olduğunu anlatınca hiç kimse hapı almak istememiş. Düşünsenize; hayatın tadını çıkarmayı sağlayacak, sonsuz mutluluğun kaynağı olacak bu mucize kabul edilmemiş. Çünkü onlar için bedel çok önemliymiş. Bu hapı kullandıklarında kaybettikleri şey, onların ekmek parası kazanmalarına sebep olan şeymiş. Yoksa açlıktan ölürlermiş, malum, ekmek aslanın ağzında…

Derken bir gün birisi çıkmış mucidin karşısına ve bu hapı içmek istediğini söylemiş. Mucit ona her şeyi tek tek anlatmış ama adam inanmamış. Mucidin sözünü ettiği şey ona göre olsa olsa hapı kötülemekten başka bir şey değilmiş. Böylece hap kendisine kalacak ve o içecekmiş.

Oysa bilmiyormuş ki mucidin bu hapa ihtiyacı yokmuş. Çünkü o aslında bir bilgeymiş. Hayatın sırrını zaten biliyormuş. Bu bedeli ödemeden özgürce yaşıyormuş. Fakat bilgeliğini kimselere anlatamayınca böyle bir yöntem bulmuş. Amacı insanlara yarar sağlamakmış. Ona kalsa, insanların bu bedeli ödemeden de mutlu olmaları mümkünmüş ama insanlar bunu beceremiyormuş.

Neyse, hapı içmek isteyen adam o kadar canından bezmiş ki hayat onun için bir çileye dönüşmüş. Çare ararken şansı onu mucitle karşılaştırmış. Çok çalışıyormuş ama hayatın anlamına varamıyormuş. Ruhu bir türlü bedenine ulaşamıyormuş. Son çare olarak hapı içmeye karar vermiş. Ve içmiş… Bedeline katlanarak.

Bu hapı içtikten sonra işlerini aksatmaya başlamış. Günlük sorumluluklarını yerine getiremez olmuş. Bir gün işçi olarak çalıştığı yerden kovuluvermiş. Önceleri korkudan tir tir titremiş. Elinden hiçbir iş gelmez olmuş. Parasız kalmış, açlıktan öleceğini düşünmüş.

Derken bir gün rüyasında ona ilham gelmeye başlamış. Uyanınca yazıya dökmüş; şiirler yazmış, besteler yapmış. Kendisi bile buna inanamamış. Hayatın “kölesiyken” birdenbire sanatçıya dönüşmüş. Demek ki bu fıtratında varmış. Ne diye kendini sıkmış, boşa kaygılanmış? Meğer anksiyete ve gerginlik boşunaymış. Artık hayatın tadına varıyormuş. Parasını da bu yolla kazanır olmuş.

Sonra bilge adam okuyucuya şöyle seslenmiş:

“Hayatta risk almak gerekir. Bu hapın sağladığı şey aslında buydu. Onu sağlıyordu çünkü zekâya doğrudan etki ediyordu. Aşırı zekâ insanı kaygılı ve korkak yapar, risk almaktan alıkoyar. Oysa hayatta önemli olan zekâ değil; ilham, cesaret ve öngörüdür. Einstein bile ‘Hayal gücü bilgiden daha önemlidir. Çünkü bilgi sınırlıyken hayal gücü tüm dünyayı kapsar’ der. Zekâ, bilgi edinmek ve bilgiyi kullanabilmek içindir. Bilgi sınırlıdır. Ama hayal kurmak sınırsızdır ve yürekle bağlantılıdır. Yüreğinin sesini dinleyen, cesur ve öngörülü olan sonunda kazanır.”

Saygılarımla

Bazı insanlar ısrarla ailesinin yolundan ve kabul görmüş geleneklerin ardından gidiyor. Bir de bunu başarınca bir meziyet gibi paylaşıyorlar. Tıp fakültesi kazanmak illa başarı değildir. Çünkü o kadar yüksek puan alanlar, sanki tek tercih hakları varmış gibi davranıyorlar. Bence esas başarı, o puanı alıp istediği fakülteyi yazma cesareti gösterebilmektir… Sonuçta hayat seçimlerden ibarettir; sonuçlardan değil.

“Zaman ne kadar ilerlese de, insanlar ilerlemediği için zamanın gerisinde kalıyorlar.”

–Yaralı Şifacı

“Tanrı, iyiliği ve sevgiyi gerçek anlamda sevin ve tadın diye bize ‘Bana tapın ve bana yaklaşın’ diyor. Çünkü O, tamamen bizi ve diğer insanları düşündüğü için böyle söylüyor. Yoksa derdi asla bazı insanlar gibi üzerimizde otorite kurmak değil.”

“Bazı insanlar, siz kötü olsanız bile iyi yanlarınızı görüp parlatır ve sizi yükseltir; bazıları ise siz iyi olsanız bile size kötü biri muamelesi yapıp aşağı çeker. İşte hayatın dönüm noktası tam da burada devreye girer. Sizin iradeniz ve duruşunuz, doğru kararı vermenizi sağlayacaktır: ya o ortamdan uzaklaşıp hasta olmayacaksınız, ya da bunu yapamıyorsanız sınırlarınızı net çizip, o kişiyle ilişkinizi kendi güvenli alanınızın ötesine taşımayacaksınız. Unutmayın, güç sizde ve seçim sizin!”

“Asıl hayat yarış değil, akıştır. Yarışla hareket eden kişi kendini tüketir; akışla hareket eden ise kendini parlatır ve yüceltir.”

Yaralı Şifacı

Bir Varmış Bir Yokmuş
Bu bir yarı masal, yarı öykü…

Bir gün çok çalışkan ve başarılı bir kız varmış. Günlerden bir gün üniversite sınavına girmiş ve alabileceği en yüksek puanı almış. Sonuçlar açıklanınca doktorluğu yazmayı düşünmüş. Yazmış da.

Üniversitenin ilk yılları çok güzel geçmiş. Teorik derslerde oldukça başarılıymış. Ta ki cerrahi derslere girene kadar… Orada ölü bir insan bedenini, organları ve kanı görünce bayılmış. Kendine geldiğinde çok pişman olmuş. Eve gidince aldığı kararı sorgulamış.

Bir gece dua etmiş:
“Tanrım, lütfen beni zamanda geri götür. Ta lise yıllarıma… Öyle bir şey olsun ki bu mesleği hiç seçmemiş olayım.”

Tanrı duasını kabul etmiş, ama bir şartla: Lise yıllarına geri dönecek, fakat o zamana kadar yaşadığı her şeyi unutacakmış.

Böylece yeniden liseye dönmüş. Ne tesadüftür ki okula yeni bir öğrenci gelmiş. Bu öğrenci, kız çok çalışkan olduğu için onunla dalga geçmiş:
“Bu bir şişko inek!” demiş.

Daha önce kimsenin dikkatini çekmeyen kız, bu sözle sınıfta alay konusu olmuş. Çok üzülmüş, ağlamış ama kimseye anlatamamış. Ailesine söylese “ispiyoncu” derler diye korkmuş. Zaten çok utangaç olduğundan hakkını da arayamamış.

Bir çare düşünmüş. Sonunda aklına parlak (!) bir fikir gelmiş: Dalga konusu olmamak için ders çalışmamaya karar vermiş. Test kitaplarını çözmemiş, derse katılmamış, eve gelince kitaplarını çöpe atmış. Böylece aslında intikamı yine kendisinden almış. Tabii bu durum kısa sürede ailesinin dikkatini çekmiş.

Ama ne yazık ki bu “çözüm” işe yaramamış. O yeni gelen öğrenci bu kez de:
“Bu kız herhâlde uzaylı, kimseyle konuşmuyor!” diye alay etmiş.
Başka gün başka bir bahaneyle yine dalga geçmiş.

Kız artık dayanamamış. Her gün maruz kaldığı bu baskı onu tükenmişlik sendromuna sürüklemiş. Lise son sınıfta üniversite sınavına gerektiği gibi çalışamamış. Zaten içten içe hiç yüzleşemediği gerçek, doktorluğu aslında istemediği, sadece çok itibarlı bulduğuymuş.

Sonunda, yine de gücünün son damlasına kadar çalışmış. Sınav sonuçları açıklanınca bir bakmış ki psikoloji bölümünü kazanmış. Önce çok üzülmüş, çok ağlamış, kendini yıpratmış. Ama sonra, hiç düşünmediği bu bölümde derslerin ne kadar keyifli olduğunu fark etmiş. Daha ilk yıl sınıf birincisi olmuş.

Kendini Tanrı’ya şükrederken bulmuş. Çünkü hiç aklında olmayan bu meslek onun için bir şükür vesilesiymiş. Üniversiteyi birincilikle bitirmiş, araştırmalar yapmış, kendini geliştirmiş. Sonunda ülkesinin en meşhur psikoloğu olmuş. Ve işte böylece Tanrı’ya ettiği dua, en hayırlı şekilde kabul edilmiş.

Masal burada bitmiş.

Yazarın Notu:
Her kötü sandığımız şeyde bir hayır vardır, değil mi? En yüksek puanı alan gençler illa doktor olmak zorunda değil. İstedikleri, sevdikleri mesleği seçsinler ki hem hayatları kâbus olmasın hem de mesleklerinde en iyi statüye ulaşsınlar. Para ve itibar, severek yapılan işin ardından zaten gelir.

Sevgiler…

Bir gün, yazarlık yapan biri senaryolarını kime göndereceğini şaşırır. O anda ünlü birisiyle tanışır. Senaryolarını ona okuduğunda, gözleri fal taşı gibi açılır ve hayatının değişeceğini düşünür. Ama adam, hiç beklemediği bir cevapla karşılaşır. Kadın ünlüdür ama insan sarrafıdır ve onun elinden tutmayı reddeder. Peki neden? Adam bir türlü anlayamaz, yüzü kızarır ve geldiği gibi geri döner.

Peki ya olsaydı?

Şimdi paralel evrene gidiyoruz.
Kadın, senaryolarını gördükten sonra hemen ünlü bir yapımcıya gönderir. Yapımcı işi kabul eder ve film büyük ses getirir. Adam sonunda ünlü olur. Ama bu ün ona hiçbir fayda sağlamaz.

Eşini aldatır, kumara başlar. Eski sosyal çevresi bozulur. Arkadaşları onu teker teker terk etmeye başlar. Yeni bir çevre edinir ama bu çevre, ünlülerin bulunduğu yapmacık bir ortamdır.

Derken, çok güvendiği bir kişi onu arkadan vurmak ister. Adamın peşine bir dedektif takar. Kumar oynadığını ve eski sevgilisini aldattığını fotoğraflarla belgeleyip bu olayı magazin basınına sızdırır.

Adam ertesi sabah gazeteleri okur, sosyal medya yorumlarına bakar ve linç edilir. Daha önce başına hiç böyle bir şey gelmemiştir. Sokağa çıktığında insanlar yüzüne “ahlaksız” der, bazıları ise yüzüne tükürür.

İşte o anda, ünü başına yıkılır. Adam sokağa çıkamaz hale gelir, psikolojisi bozulur. İntiharın eşiğine gelir ve kimse fark etmeden hayatına son verir.

Diğer senaryoya gelince; adam çok üzülür ama ünlü birinin onu reddetmesine rağmen; daha sonra mutlu bir evliliği, çocukları, bir köpeği ve bahçesi olur. Ömrü boyunca mutlu yaşar. Kadın ise bütün bunları önceden tahmin etmiş ve onun hayatını böylece kurtarmıştır.

Bir sosyete partisi…
Kadın, çok sevdiği bir adamla evlenmişti. Adam zengindi, fakat aynı zamanda kendini beğenmiş, narsist ve havai biriydi. Sosyetenin tanınan isimlerinden biriydi. Kadın, onu tanımaya başladıkça içten içe şöyle düşünüyordu:

“Onun da içinde mutlaka iyi bir taraf vardır. Belki sabırla, sevgiyle değişir…”

Tıpkı Güzel ve Çirkin masalındaki Güzel gibi, onun da sevgisiyle “Çirkin” yanları yumuşayacaktı. Masalda olduğu gibi, zamanla gerçek yüzü ortaya çıkacaktı.

Bir gün, sosyete partisine davet edildiler. Kadının ortamı değildi bu; ama kocasını sevdiği için, hem de onun ailesiyle tanışmak amacıyla katılmaya karar verdi. Kocası ısrar etmedi, hatta kadının kendi isteğiyle gelmesine memnun oldu. Ne de olsa ona âşıktı.

Fakat parti hiç umduğu gibi gitmedi. Sosyetedeki kişiler onu ezmek için alaycı tavırlar sergilediler. Kocasının bulunduğu masaya yöneldi; ama nafile… Orada da beklediği ilgi ve sıcaklığı bulamadı. Üstelik kocasının oğlu ve kızı da onu küçümseyip aşağılamaya başladı.

Kadın, hayatında hiç böyle bir deneyim yaşamamıştı. Bu onu derinden sarstı. Kocasına olan inancı zayıfladı; ama bu durumla yüzleşmek istemedi. Yine de aklının bir köşesinde, “Buna daha ne kadar katlanabilirim?” sorusu dönüp duruyordu. Parti sonunda psikolojisi iyice bozulmuştu ve davranışlarına yansıyordu. Adeta bir deli gibi görünmeye başlamıştı.

Bunu fark eden kocası, salonun karşısındaki bir psikiyatristi gördü. Fakat niyeti iyi değildi; asıl amacı, kadının itibarını sarsmasını engellemek ve onu “deli” ilan ettirerek kliniğe yatırmaktı. Hemen psikiyatriste gidip durumu anlattı.

Kadın, bu konuşmayı duydu. Oysa içinde bulunduğu durumu aşmak için zaman zaman kendisi de psikiyatriste gitmeyi düşünmüştü. Ama bu kararın kendi isteğiyle değil, kocasının yönlendirmesiyle ve kötü niyetiyle alınması onu çileden çıkardı.

Psikiyatriste dönüp şöyle dedi:

“Eğer gerçekten psikiyatristseniz, hastanın sorunlarını birinci ağızdan dinlemelisiniz. Başkasının lafıyla hareket edilmez. Sizi daha önce baloda görmüş ve seans almayı düşünmüştüm; ama artık vazgeçiyorum. İyi günler.”

O an öyle bir rahatladı ki… Keşke aynı tavrı kocasına da gösterebilseydi. Ve sonunda bunu yapmaya karar verdi.

Kocasına karşı net bir duruş sergiledi. Adam önce şaşırdı; ama narsist olduğu için bu durum onu duygusal olarak etkilemedi. Zaten onu hiç sevmemişti. Sevginin ne olduğunu da bilmezdi; tıpkı Güzel ve Çirkin’deki Çirkin gibi. Gerçek Güzel’in o olup olmadığıysa hâlâ bir muamma…

“Tamam, ne yaparsan yap,” dedi.

Böylece kadın için ikinci bir hayat başladı. Bu kez âşık olduğu adam, onu gerçekten anlayan; düşünceli, nazik, empatik ve ince ruhlu biriydi. Çevresi de değişmişti; artık o kötü sosyete ortamı yoktu.

Daha mutlu bir hayat onu bekliyordu. Yaşadığı acı tecrübe, ona büyük bir ders olmuştu. “İyi ki yaşamışım,” dedi. “İyi ki o hatayı yapıp o adama âşık olmuşum. Meğer doğru kişiyi bulmam içinmiş bütün bunlar.”

Yazarın Notu: Sevmekten korkmamalı. Hatalarımızın sonunda açılacak kapılar, belki de bizi en çok istediğimiz yere götürecektir.

Ünlü bir filozofun dediği gibi:

“Kapıyı açan anahtar, ekseri son anahtardır.”

Ve hikâye biter…